OF MUSIC AND GROUPS

Το ένατο άλμπουμ στην 25ετή καριέρα των New Pornographers ονομάζεται Continue as a Guest και αποτελεί θρίαμβο ανάμιξης νοητικής εξεζήτησης, ρυθμοδόμησης και χαράς. Ναι χαράς από τους μάλλον σκοτεινούς Καναδούς. Ως τέτοιο λοιπόν απευθύνεται σε ενήλικες που τους έλλειψαν τα συνθετα γήινα ηχοχρώματα του McCartney και οι ουρανομήκεις μελωδικές γραμμές των ELO. Αυτή και μόνο η διαπίστωση υποδεικνύει τα ελαττώματα του δίσκου: δε σπάει φόρμες, δεν ξεσηκώνει τα πιπίνια, δεν κολλάει στο μυαλό με UHU, με άλλα λόγια δεν είναι πια ούτε New ούτε Pornographers. Τα ανεχόμαστε, επειδή η πείρα τους, τα φωνητικά των Newman, Case και Calder μαζί με το σαξ του δεν θυμάμαι, ανάβουν τα neon φώτα του αεροδιάδρομου απογείωσης και όποιος δεν γκαζώνει και δεν τραβάει το τιμόνι πρέπει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που τον κρατάει δεμένο. Και αν το βρει, τουλάχιστον ας το κάνει μουσική: θα είναι η τέλεια απάντηση στο μήνυμα των New Pornographers--> η ζωή είναι ωραία. I don't mean to be the last one standing

Καλησπέρα Μέχρι στιγμής η χρονιά δεν μας έχει δώσει το "μεγάλο" album, γεγονός που δεν προμηνύει πολλές δόξες για το 23. Σε κάθε περίπτωση εμείς αναζητούμε και ανακαλύπτουμε και πάμε λοιπόν στους 10, εεεεε συγγνώμη, 11 μέχρι στιγμής καλύτερους δίσκους του έτους που διανύουμε. 11) UK GRIM, Sleaford Mods Οι Sleaford Mods συνεχίζουν ανελέητα ακίνητοι. Πολύ πολύ να ρίξουν καμιά γυροβολιά γύρω απ τον εαυτό τους. Ούτε βήμα πίσω. 10) ISLANDS IN THE SKY, Death Valley Girls Ένα άλμπουμ που άρεσε λόγω ρυθμού, rattle and shake. Θυμίζουν Beach Boys, B52s. Και φυσικά θα έκαναν καλό ντουέτο με τον ψυχεδελικό gay κάουμπόϋ, Orville Peck. Εννοείται ότι αξίζει ν ακούσουμε ένα ακόμα τραγούδι από τις Death Valley Girls. Τσαχπινογαργαλιάρικη soul ερμηνεία δεκαετίας 60, θυμίζουν Surpremes. Απίθανες, αν και από ένα σημείο κι έπειτα ακούγονται σα να παίζουν συνέχεια το ίδια τραγούδι: 9)FOOD FOR WORMS, The Shame. Οι Εγγλέζοι (Λονδρέζοι νομίζω) επανέρχονται αλλαγμένοι, πιο τεχνίτες, π

 Ο Τζίμης Πολιούδης είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της εναλλακτικής ροκ της 3ης χιλιετίας μχ (ναι, στην 3η βρισκόμαστε) στην Ελλάδα. Είτε ως Mazoha (ελληνικός στίχος), είτε ως Vagina Lips (αγγλικός στίχος), συγκλονίζει με την αμεσότητά της ερμηνείας του, τον ρυθμό του, με τον ηχητικό του στρόβιλο (one man show, παρακαλώ) και με τη χαρμολύπη των στίχων του η οποία αντανακλά την εφηβική του ματιά απέναντι στην πραγματικότητα, την οποία καταφέρνει και μας την πετάει στα μούτρα όχι ως κάτι αφελές αλλά ως κάτι που λάβαμε συνειδητή απόφαση να εγκαταλείψουμε επειδή δεν εξυπηρετούσε την επιβίωσή μας.       Τα τραγούδια του πάντα ηχούσαν κατά τρόπο που σίγουρα οι φίλοι σου θα σε παρεξηγούσαν αν τα έκανες παραγγελιά στον γάμο της κόρης τους, και το αφεντικό σου  θα ξανασκεφτόταν την προαγωγή που σου έδωσε  αν τα έβαζες στο πάρτι της δουλειάς. Επειδή όμως το να μιλάς για μουσική είναι σα να χορεύεις την αρχιτεκτονική -που είπε κάποιος- ας ακούσουμε ένα δείγμα των Vagina Lips, το Boy June από τ

National. High Violet. 11/10 Είναι αδύνατον να διαλέξεις το καλύτερο LP των National. Το χειρότερο ναι, αυτό γίνεται. Το καλύτερο όμως όχι. Δεν μπορείς. Άρα το ότι επιλέγω να ασχοληθώ με το High Violet είναι απλώς τυχαία επιλογή από 6 LP και δύο EP (εκ των οποίων το Virginia EP είναι ουσιαστικά LP).  Κατ' αντιστοιχία είναι αδύνατο να εντοπίσεις το καλύτερο τραγούδι του High Violet επειδή πρέπει να απαντήσεις στο ερώτημα ποιό είναι το δυνατό σημείο του συγκροτήματος: είναι η φωνή, είναι η σύνθεσή, είναι οι στίχοι; Άρα πώς να κρίνω; Μήπως από το ποιο τραγούδι τραγουδάω συνήθως; Απ! Φτάσαμε κάπου: οι National είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα συγκροτήματα που τα τραγούδια τους τραγουδιούνται. Που τους κουβαλάς μέσα σου. Που σε στοιχειώνουν, που σε καταδιώκουν, που σε κοιτάν, που σου θυμίζουν, σε κάνουν να κατανοείς τον κόσμο γύρω σου -you find comiseration in everyone's eyes-, που σου συμπαραστέκονται, που ερμηνεύουν, που κουρσεύουν τα λόγια σου.  Είναι οι στίχοι λοιπόν.

Σας κούρασαν οι ευαίσθητες φολκ μπαλάντες/νιαουρίσματα που κατακλύζουν όλες τις ψαγμένες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς; Είστε στα όρια νευρικής κρίσης κάθε φορά που ακούτε το νέο ευαίσθητο ντουέτο ή τη νέα εύθραυστη τραγουδοποιό να γρατσουνάει με τα λεπτά νυχάκια της την ακουστική της κιθάρα και να ηχογραφεί κατά τον πιο πιασάρικο ρομαντικό DIY τρόπο το νέο lo-fi αριστούργημα;  Ταυτόχρονα όμως έχετε μπουχτίσει από το αλήτικο νεοϋορκέζικο ροκ που απαυθύνεται στα ζόρικα αγοράκια που θέλουν να ψωνιστούν με στάρλετς του Χόλυγουντ (λέγε με Strokes) ή να αναβιώσουν εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί (λέγε με White Stripes);  Δεν ξέρετε τι θέλετε απλώς είστε σίγουροι ότι αν το ακούσετε θα το καταλάβετε; ΟΚ. Εδώ σας έχω, κυρίες και κύριοι ιδού το πιο πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα μπάντας: οι Spinning Coin και το ασύμετρο και αλλοπρόσαλο Permo. Μου θυμίζει Go-Betweens: οταν έγγραφε ο Forster ενθουσιζόμουν όταν έγραφε ο άλλος ήθελα να σπάσω τον δίσκο. Τα ίδια και με τους Husker Du: οταν έ

Εξαιρετική black music από τον J.Horn. Πρώτη φορά τον συναντώ και έχω μείνει εντυπωσιασμένος. Μοναδικές φωνητικές ικανότητες, προσέγγιση που θυμίζει Marvin Gaye από έναν νέο που ντρέπεται ακομα και να μιλήσει. Το μέλλον είναι δικό του. Περιμένουμε με χαρά το EP του κάπου στα μέσα του 2018. Το ακούμε σε ένα Live session στο Studio του Paste.